Kolejne pożegnanie za nami.

Zwykle nie znam osób zmarłych, choć zaczyna się to zmieniać.

Ostatnie pożegnanie zwykle ma podniosły charakter jednak i to zależy od osób żegnanych lub od oczekiwań rodziny.

Przychodzą do mnie już także osoby świadome swego schyłku wieku i opowiadają o swoim życiu. Chcą ustalić i przygotować ze mną ( trochę jak np. niedawno zmarła królowa brytyjska Elżbieta) taki „plan na swój pogrzeb”. To jest bardzo świadome , przemyślane i dojrzałe działanie.

Zapobiega też wielu nieporozumieniom wśród najbliższych. Wielu z nas pragnie aby własny pogrzeb wpisał się w doczesne życie, aby był jego koronnym zwieńczeniem i do końca był zgodny z charakterem osoby żegnającej się ze światem, na tej ziemi.

Ostatnia uroczystość pożegnalna, pomimo sędziwego wieku zmarłej ( zbyt wielu rówieśników wtedy już nie mamy dokoła) skupiła sporo osób na cmentarzu. Dla mnie jako mistrzyni ceremonii pokazuje to w jakiś sposób prawdziwość życia żegnanej, jej dobre serce, jej życzliwy charakter. Chcemy się z najbliższymi pożegnać, wyrazić nasz żal z odejścia kogoś tak „na zawsze”. To jest część naszego humanitaryzmu ale i nadzieja, że ludzkie odniesienie się do drugiego człowieka, chęć oddania mu szacunku poprzez obecność w jego pożegnaniu istnieje.

Zawsze dziękuję obecnym za obecność w życiu zmarłego i kolejno za przyjście na pogrzeb.

I chyba nawet jestem przekonana, że i sam żegnany spogląda na nas gdzieś z oddali.

‍